دره مارینر یا Valles Marineris به شکل عجیبی بزرگ است. این دره 4000 کیلومتر طول دارد و در برخی قسمت ها عرض آن به 200 کیلومتر می رسد. عمق این دره بیش از 10 کیلومتر است. اگر این دره روی زمین قرار داشت کل ایالات متحده را می پوشاند. اندازه مریخ نصف زمین است بنابراین دره برای مریخ واقعا بزرگ است و تقریبا بیست درصد از محیط مریخ را در بر می گیرد. اگر چه شواهدی در دست است که این دره به وسیله فرسایش با آب ایجاد شده، امروزه دانشمندان بر این باور هستند که منطقه آتشفشانی در غرب این دره اثر بزرگی بر شکل گیری این شکاف عظیم داشته است.

دره کاسی یا Kasei Valles در واقع برادر کوچکتر دره مارینر است. این دره 3 کیلومتر عمق دارد .و عرض آن در برخی نقاط به 300 کیلومتر می رسد. اما ابعاد این دره تنها ویزگی هایی نیستند که سبب قرار گرفتن آن در لیست عجایب ده گانه می شوند بلکه در 1.5 میلیون کیلومتر وسعت این دره نقاط وجود دارد که نشان دهنده گذشته پر تلاطم مریخ است.

کوه المپوس یا Olympus Mons، آتشفشان عظیم مریخ و بلند ترین قله مریخ و کل منظومه شمسی است. در آینده ای نه چندان دور که پروازهای فضایی با کمبرد سیارکی برسد و توریسم فضایی جایگاه خود را پیدا کند این کوه به یکی از محبوب ترین جاذبه های توریستی منظومه شمسی تبدیل خواهد شد. این کوه القاب جالب توجی دارد از جمله بلند تریم کوه منظومه شمسی با 22 کیلومتر ارتفاع و قطری برابر 642 کیلومتر که برابر مساحت کشور فرانسه است. دهانه این آتشفشان قطری به اندازه 80 کیلومتر دارد که به راحتی می تواند نیویورک را در خود جای دهد. شیب این کوه آتشفشانی در حد 5 درصد است. ابن شیب به قدری اندک است که اگر شما برفراز قله آن باشید نمی تواند تشخیص دهید که بر فراز بلندترین قله مریخ ایستاده اید. جاذبه کم مریخ به گدازه ها اجازه می دهد که به آرامی به سطح آمده و به تدریج بر اندازه المپوس بیفزایند.

تارسیس مونتس (Tharsis Montes) یا کوه های تارسیس سه کوه آتشفشانی در مریخ هستند. هنگامی که مارینر 9 در نوامبر 1971 به مریخ رسید، عکس هایی به زمین مخابره کرد که حاکی از وجود سه قله آتشفشانی بود. بزرگترین کوه این منطقه آتشفشانی کوه المپوس است. این منطقه آتشفشانی 4000 کیلومتر پهنا داشته و دارای 12 کوه آتشفشانی است که 100 برابر بزرگ تر از کوه های مشابه در زمین هستند.

توپوگرافی دو نیمکره مریخ تفاوت زیادی با یکدیگر دارند. نیم کره جنوبی دارای آتشفشان های متعدد و شکاف های عمیق است، اما، نیکره شمالی زمینی صاف و مسطح است که ارتفاع آن از کوتاه ترین قله های نیم کرده جنوبی هم کوتاه تر است. تا کنون کسی توضیحی درباره این تفاوت ارائه نکرده است.

سطح مریخ از شنهایی تشکیل شده که اندازه آن ها از شن های موجود در صحراهای زمین به مراتب ریزتر هستند. شن های و صخره های مریخ حاوی اکسید آهن هستند به همین دلیل ظاهر مریخ قرمز رنگ است. هر ماه بادهای ملایم مریخ منجر شن را جابجا می کنند. معمولا توفان های شن 2 روز عمر می کنند، اما گاهی اوقات مانند زمانی که مریخ در نزدیک ترین موقعیت خود نسبت به خورشید قرار دارند، این توفان ها از کنترل خارج شده و تمام سطح سیاره را با غبار نارنجی رنگی می پوشانند و برای ماه ها باقی می مانند.

کوه پاونیس تقریبا 3 کیلومتر از اورست بلندتر استاما این کوه ویژگی دیگری دارد که آن را متمایز می کند. در سمت جنوب این کوه الگوهایی وجود دارد که شکل بچه قورباغه را تداعی می کند و شبیه بستر رودخانه خالی است. اما این الگو از فرسایش آب ایجاد نشده نشده است به آن ها تیوب های گدازه ای گفته می شود. اگر سطح جریان گدازه شروع به سرد شدن و انجماد کند و سنگ های مذاب زیرین جریان داشته باشند تیوب های گدازه ای ایجاد می شوند. هنگامی که فوران آتشفشان خاتمه یابد جریان گدازه های زیرین تخلیه شده و راه های پیچ و خم دار زیر زمینی را ایجاد می کنند. در گذر زمان وزن سنگهای بالایی منجر به تخریب سقف شده و دیواره های شیبداری ایجاد می کند که مانند الگوهای کوه پاونیس است.

مریخ دو قطب یخی دارد اما آن ها مشابه با قطب های زمین نیستند. دمای خط استوای مریخ در تابستان در حدود 20 درجه سلسیوس است اما دمای قطب ها در زمستان به 153- سلسیوس می رسد. قطب های مریخ نسبت به قطب های زمین کوچک ترند. قطب شمال مریخ مساحتی برابر با 1.6 میلیون متر مکعب دارد در حالیکه قطب جنوب زمین مساحتی برابر با 26.5 میلیون متر مکعب دارد.

دهانه برخوردی هلاس پلانیتیا یا Hellas Planitia یک دهانه برخوردی عظیم است که در اولین روزهای تشکیل منظومه شمسی شکل گفته است. چیزی در حدود 4 میلیارد سال پیش که بمباران های شهاب سنگی امر روزمره بود و اجرام آسمانی مدام با یکدیگر برخورد می کردند. سطح روشن و درخشان آن منظره بدیعی ایجاد می کند که از زمین نیز قابل رویت است. 

جیووانی شیاپارلی در سال 1877 یک سری مجرای چروک مانند را روی سطح مریخ مشاهده کرد و نام ایتالیایی Canali یا کانال را بر آن ها نهاد. اما بعدها مشخص شد که مشاهدات وی دقیق نبوده و به علت خطای بصری در تلکسوپ های ضعیف، به این شکل دیده می شوند.